Człowiek przykuty stale do łóżka ma specjalne potrzeby higieniczne. U niego skóra musi być stale myta i oczyszczana, inaczej ulegnie zakażeniu. Taki człowiek musi zmieniać często pozycję ciała, bo gdy jest za długo w jednej pozycji, to grozi mu odleżyna na kości ogonowej.
Czym jest odleżyna na kości ogonowej?
To chorobowo zmieniona skóra, z której sączy się płyn. Ma ona zazwyczaj ciemniejszy kolor od reszty skóry i wywołuje silny ból. Gdy się w porę nie podejmie leczenia, objęty nią pacjent może doświadczyć gnicia naskórka, uszkodzenia struktury kości oraz silnego zakażenia. A efektem finalnym jest oczywiście zgon. Przy czym o wiele lepiej zapobiegać powstawaniu odleżyny kości ogonowej niż ją potem leczyć. Profilaktyka przeciwodleżynowa nie jest wcale trudna. Trzeba tylko nieco się zaangażować w opiekę nad leżącym pacjentem i pilnować, by jego skóra mogła swobodnie oddychać i by nie miały do niej zbytniego dostępu czynniki drażniące.
Co wywołuje odleżyny kości ogonowej?
Przede wszystkim za powstawanie odleżyn w tej także tej na kości ogonowej jest odpowiedzialne słabe krążenie krwi. Po drugie odleżyna na kości ogonowej się tworzy, bo miejsce to jest stale narażone na przeciążenia i odgniecenia. Zwłaszcza gdy się dużo przebywa w pozycji siedzącej lub leżącej. Wreszcie odleżyna na kości ogonowej to skutek czynników drażniących takich jak mocz czy kał.
Nie jest żadnym odkryciem stwierdzenie, że człowiek sparaliżowany nie czuje swoich potrzeb fizjologicznych, więc nie umie ich w porę zasygnalizować. Toteż bliscy muszą założyć mu pampersa. A ten jak wiadomo, nie sprzyja zdrowej skórze. Odleżyna w okolicach pupy robi się też dlatego, że chory siedzi na za twardej powierzchni. Jeśli nie ma pod sobą miękkiej poduszki, siedząc na wózku inwalidzkim nieszczęście gotowe.
Czy można jakoś zapobiec odleżynom kości ogonowej?
Po pierwsze należy chorego w miarę możliwości przenosić, a to na łóżko, a to na wózek. Ruch nawet ten niesamodzielny sprawi, że te newralgiczny obszar ciała odpocznie. By nie było odleżyn na kości ogonowej- należy masować skórę pacjenta, regularnie ją przemywać i kłaść go od czasu do czasu na brzuchu.
Ważnym elementem terapii przeciwodleżynowej są kremy na odparzenia. Powinny być one aplikowane leżącemu pacjentowi co dzień. Ważną kwestią jest też dieta osoby niepełnosprawnej. Powinna być ona lekka i zbilansowana. To wszystko po to, by oddawany kał był jak najmniej żrący dla skóry chorego. Zapobiegać odleżynom kości ogonowej pomaga również specjalny rodzaj materaca. Leży się na nim jak na puchowej, lekkiej chmurce.
